De film Amy gaat over de verdrietige ondergang van Amy Winehouse. Met veel moeite heb ik de film uitgekeken. Het narratief dat regisseur Asif Kapadia samenstelt uit archiefmateriaal beschrijft de tragiek van haar beroemdheid. Het leuke, getalenteerde, spontane meisje Amy dat per ongeluk een ster wordt en er niet in slaagt om de belangstelling te ontvluchten. Ik merkte gaandeweg de film dat ik eigenlijk niet zo geïnteresseerd ben in alle privé foto’s en filmpjes van de zangeres. Als kijker beland je ongewild in de schoenen van de paparazzi die haar het leven onmogelijk maakten.
Amy Winehouse verdient een film die gaat over haar muziek. Haar tragiek was misschien een keerzijde van haar talent, maar ze was en is toch vooral een belangrijk kunstenares. Waar is het archiefmateriaal van de muzikante Winehouse? Uit flarden interviews met onder andere Questlove? en Mos Def blijkt dat ze obsessief bezig was met het ontwikkelen van haar muziek. Ze wilde werken met de mensen die haar inspireerden, maar bijna niemand van die mensen komt terug in de film om te praten over muziek. Ze worden vooral gevraagd naar de kwetsbaarheid van het meisje Amy. Zou dit ook zo’n grote rol spelen als ze een man was geweest?
Het tragische lot van Amy Winehouse stopt niet bij haar dood, maar zet zich voort doordat men haar postuum haar stem ontneemt. Dat haar toevallige talent en haar ongeluk de enige bron zouden zijn voor haar kunst is kortzichtig en vooral oneerlijk.